ЖЕЛБУАЗ — қазақ халқының көне саз аспаптарының бірі. Жалпы тұрқы қауашақ тәрізді, іші қуыс етіп, тұтасымен көн теріден жасалады. Екі не үш жеріне дыбыс беретін ұзынша үндік түтікшелер қамыстан орнатылады. Түтіктің аузында ашылып жабылатын тілшесі, бекітетін тығыны болады. Мойынға асып алуға ыңғайлы арнайы қайыс бау тағылады. Орындаушы желбуазды қолтыққа қысып, түтіксырнайдың ойықтарын басып әуендетеді. Желбуаздың жасалу тәсілі өте күрделі, сондықтан да болар, қазақ өнерпаздары арасында бұл аспап өте сирек қолданылады. Аспап жасайтын тері жарғақты жүнінен тазартып алып, қоламта қызуына уқалай отырып жұмсарта созып кептіреді. Аспап әбден дайын болған соң сыртын табиғи қына шөбімен бояп тастайды. Желбуаздың жалпы ұзындығы 65 — 70 см, ені 32 — 35 см болып келеді. Бұл аспап қазір "Отырар сазы” оркестрінде қолданылып жүр. Желбуаздың қарапайым нұсқасы 1983 ж. Халық саз аспаптары мұражайының сөресіне қойылды. Қалпына келтірген шебер А.Хасенов. Желбуаздың ел арасында "желқабыз”, "мес қобыз”, "желсаз”, "жел қобыз”, т.б. деген атаулары сақталған. Желбуазға ұқсас саз аспаптарының үлгілері поляк, болгар, эстон, орыс халықтарында (волынка), беларусь, украин халықтарында (дуду) бар.